مردی با اسب و سگش در جاده‌ای  می‌رفتند. هنگام عبوراز کنار درخت عظیمی، صاعقه‌ای فرود آمد و آنها را کشت.
اما مرد نفهمید که دیگر این دنیا را ترک کرده  و همچنان با دو جانورش پیش رفت. (گاهی مدت‌ها طول می‌کشد تا مرده‌ها به شرایط جدیدشان پی ببرند…)!

پیاده ‌روی درازی بود، تپه بلندی بود و آفتاب تندی … عرق می‌ ریختند و به شدت تشنه بودند. در یک پیچ جاده دروازه تمام مرمری عظیمی دیدند که به میدانی باسنگفرش طلا باز می‌شد و در وسط آن چشمه‌ای بود که آب زلالی از آن جاری بود.
رهگذر رو به مرد دروازه ‌بان کرد و گفت: «روز بخیر، اینجا کجاست که اینقدر قشنگ است؟»
دروازه‌بان: «روز به خیر، اینجا بهشت است.»

– چه خوب که به بهشت رسیدیم، خیلی تشنه‌ایم.

دروازه ‌بان به چشمه اشاره کرد و گفت: «می‌توانید وارد شوید و هر چقدر دلتان می‌خواهد بنوشید.»

– اسب و سگم هم تشنه‌اند.

نگهبان: «واقعأ متأسفم . ورود حیوانات به بهشت ممنوع است.»
مسافر خیلی ناامید شد، اما حاضر نبود تنهایی آب بنوشد. ازنگهبان تشکر کرد و به راهش ادامه داد. پس از اینکه مدت درازی از تپه بالا رفتند،به مزرعه‌ای رسیدند. راه ورود به این مزرعه، دروازه‌ای قدیمی بود که به یک جاده خاکی با درختانی در دو طرفش باز می‌شد. مردی در زیر سایه درخت‌ها دراز کشیده بود وصورتش را با کلاهی پوشانده بود، احتمالأ خوابیده بود.
مسافر گفت: «روز بخیر!»
مرد با سرش جواب داد.

– ما خیلی تشنه‌ایم . من، اسبم و سگم.

مرد به جایی اشاره کرد و گفت: میان آن سنگ‌ها چشمه‌ای است. هرقدر که می‌خواهید بنوشید. مرد، اسب و سگ به کنار چشمه رفتند و تشنگی‌شان را فرو نشاندند. مسافر از مرد تشکر کرد. مرد گفت: هر وقت که دوست داشتید، می‌توانید برگردید.
مسافر پرسید: فقط می‌خواهم بدانم نام اینجا چیست؟

مرد گفت: بهشت!

– بهشت؟!!!  اما نگهبان دروازه مرمری هم گفت آنجا بهشت است!

– آنجا بهشت نیست، دوزخ است.

مسافر حیران ماند وگفت: «باید جلوی دیگران را بگیرید تا از نام شما استفاده نکنند! این اطلاعات غلط باعث سردرگمی افراد زیادی می‌شود! »

مرد گفت: کاملأ برعکس، در حقیقت لطف بزرگی به ما می‌کنند!

چون تمام آنهایی که حاضرند برای خوشی خود، بهترین هایشان را ندیده بگیرند ، همانجا می‌مانند …

برگرفته از کتاب “شیطان و دوشیزه پریم”  اثر پائولو کوئیلو